Wiedzę czerpiemy z takich dziedzin jak neuronauki obliczeniowe i neurocybernetyka aby realizować najnowszą koncepcję neurorehabilitacji - programowaną neuroplastyczność (engineered neuroplasticity). Jest to nowa forma neureorehabilitacji polegająca na wykorzystaniu zdobyczy inżynierii nerwowej (technologie interfejsów nerwowych, biofeedback) do odtworzenia utraconych połączeń nerwowych w mózgu i/lub rdzeniu.
Na tym filmie możesz zobaczyć jak wygląda interaktywny trening biofeedback i ETS oraz na czym polega niesamowita skuteczność tych metod we wspomaganiu reedukacji motorycznej.
W skrócie, trening ETS przebiega następująco:
Ryc.1. Trening Biofeedback.
Ryc.2. Trening ETS.
Metody które stosujemy, w przeciwieństwie do wielu technik działających w oparciu o robotykę lub czujniki położenia - pozwalają na aktywny trening u Pacjentów z bardzo ograniczonym zakresem ruchu (ROM) lub nawet przy braku ruchu (ale minimalnej aktywności bioelektrycznej mięśni). Metoda ETS jest niezastąpiona i jedyna w swoim rodzaju ponieważ (dzięki wzmacniaczom sygnałów bioelektrycznych i FES) zapewnia nieosiągalną innymi sposobami dokładność i precyzję trenowanych zadań ruchowych oraz indukcje skurczu tężcowego poprzez oddziaływanie pola elektrycznego na płytkę nerwowo-mięśniową. Dzięki zamknięciu pętli czuciowo-ruchowej (połączenie świadomej intencji ruchu Pacjenta z bodźcami z elektrostymulacji - teoria integracji sensomotorycznej) możliwy jest trening kontroli motorycznej poprawiający koordynację i precyzję ruchów oraz poprawę w zakresie czucia głębokiego po udarze (silna stymulacja kory czuciowej). Neurorehabilitacja z ETS może również doprowadzić do takiego poziomu poprawy funkcjonalnej, która umożliwia kwalifikację do zastosowania innych metod rehabilitacji motorycznej wspomagających proces uczenia motorycznego, takich jak: CIMT, IOT (trening ukierunkowany na uszkodzenie), roboty rehabilitacyjne czy metody oparte na wirtualnej rzeczywistości. Jednak w początkowym etapie rehabilitacja z ETS będzie najlepszym wyborem dla każdego Pacjenta po udarze i powinna być wdrażana najszybciej jak to możliwe.
Kompensacyjne wzorce ruchowe (czyli alternatywne mechanizmy sterowania zdrowymi lub chorymi mięśniami w celu wykonania tego samego zadania) mogą nie tylko utrudniać lub uniemożliwiać funkcjonalną regenerację ale nawet doprowadzić do wycofania wcześniej uzyskanej poprawy w zakresie kontroli neuromotorycznej niedowładnej kończyny.